پروژه انسان طبیعت معماری – بررسی آثار ریچارد راجرز و رنزو پیانو

مینال شماره ۴ فرودگاه باراهاس مادرید

فرودگاه باراهاس مادرید اولین بار در سال ۱۹۳۳ افتتاح گردید و بارها گسترش یافت.در قسمت شمال غربی فرودگاه نیازهای جدیدی برای آن تشخیص داده شده است از جمله : فضای جدید برای یک ترمینال، ساختمانsatellite و دو باند جدید پرواز و ساختمانهای جانبی اجزائ اصلی این طرح شامل:
– ۳۰۹۰۰۰ متر مربع – پارکینگ ماشین – ۴۷۰۰۰۰ متر مربع – ساختمان ترمینال – ۳۱۵۰۰۰ متر مربع- ساختمان ماهواره – ۶۴۰۰۰ مترمربع- راههای ارتباطی

جدید یک توالی شفاف فضایی برای وارد شدن و راهی شدن مسافران را به نمایش می گذارد. خوانایی ساختمان و طراحی مدولار، یک توالی تکرار شونده موج گونه ای را توسط بالهای پهناور فولاد پیش ساخته خلق می کند.
یک نقاشی ساده از متریالهای مختلف و دیتیل های نمایان، که شخصیت معمارانه بنا را تقویت می کنند. سقف با نوارهای بامبو مزین شده .
این نوارها یک ظاهر صاف و یکپارچه ای را ایجاد میکنند و در تضاد با آنها، سازه های درختی رنگ شده قرار گرفته است. این سازه درختی به منظور خلق یک چشم انداز یک کیلومتری از رنگها، رنگ شده اند.

طبقه پایین تر ساختمان، فضای انبار وجابجایی باراست که یک تضاد برجسته ای را به همراه فضای سبک و شفاف در بالا به نمایش می گذارد. سقف بزرگ ترمینال برای جریان دادن نورطبیعی به داخل، گویی پانچ شده است. این هدایت نور به دقت کنترل شده است.

ساختار ترمینال فرودگاه باراهاس در سه لایه ساختمانی شکل گرفته است.زیر زمینی که در بعضی جاها به اندازه ۲۰ متر زیرزمین واقع شده است. سه سطح قاب بتنی بالای سطح زمین و قابهای فولادی سقف.

پروژه فرودگاه Barajas مادرید که سالانه تردد ۳۵ میلیون مسافر را امکان پذیر می سازد، یکی از آثار تحسین برانگیز ریچارد راجرز می باشد. هیئت داوران مهمترین عامل موثر در انتخاب طرح مذکور را پردازش صحیح عملکردهای جاری در راستای تسهیل جریان مسافر و پروسه حمل و نقل اثاثه عنوان می کند. وضوح سلسله مراتب فضایی، درجه بندی رنگها جهت تعریف مسیرها، مفصل بندی عملکردها توسط سطوح ارتفاعی موازی و شناور و تفکیک آنها توسط نور طبیعی تابشی از نورگیرهای وسیع سقفی، در نهایت منجر به تفکیک ترافیک رفت و برگشت در راستای قائم می گردد. یکی دیگر از ویژگیهای در خور توجه طرح رمزگونه بودن فضاها در عین وضوح می باشد که نمود بارز آن در سقف مواج ساختمان به عینه قابل رویت است. در کل باید گفت فضاهای داخلی بگونه ای نظام یافته اند که فرصت تجربه ای لذت بخش را برای مسافرین فراهم می سازند.

موزه منیل

این ساختمان از میان خانه های پارکی در مرکز هوستون به طور ناگهانی سربرافراشته است.
این ساختمان مکانی خواهد بود که نور طبیعی و تنوع دائمی آن تفسیر کارهای به نمایش گذاشته شده را همراهی خواهد کرد.
این ساختمان با تعریف سقف های سینوسی مناسب ترین شرایط نورپردازی را برای دیدن کارهای به نمایش گذاشته شده به وجود می آورد.

در طراحی سقف این ساختمان یک صفحه برگی شکل بتن مسلح با سطحی سفید از تیرآهنی مشبک آویزان شده، که در طول فضاهای داخلی، راهروها و فضای باز خارج امتداد یافته است و جریان دائمی فضا را سازماندهی می کند و هر قسمتی از سیرکلاسیون را که در طول نمایشگاه امتداد می یابد، همراهی می کند.

شکل گیری هویت فضای نمایشگاهی با جریانی از نور اشباع شده میسر میشود که سازه برگی شکل معلق از سقف، آن را به داخل هدایت و روی دیوارهای سفید رنگ فضای داخلی باز می تاباند.